შვილო, მყავდი მზის სადარი,

მწვერვალებზე მაღლაც მყავდი,

ღრუბლებს საბნად გაფარებდი

მიწაზეც რომ არ გიშვებდი.

სიმართლისთვის გამოგზარდე,

სიმართლეს ხარ შეწირულიც

ღირსეული შვილი მყავდი,

საფიცარი მყავდი ერთი.

მოღალატე რომ მყოლოდი,

ფიქრად ვერც კი მოვიდოდი,

ტანით გმირებს გადარებდი,

ასაკით კი დარდი მყავდი.

შვილო, როდის მოგისწრია,

ხალხის დიდი სიყვარული,

ჩუმად გეტყვი - ჩემო შვილო

გამიზრდიხარ კარგი შვილი.

შენს საფლავზე რომ მოვდივარ,

რად მაცილებს თეთრი მგელი?!

მე რომ შენთვის ლოცვას ვიწყებ

ის კი ტირის გამუდმებით.

ვანუგეშებ, მაგრამ უკან

ტირილითვე მომაცილებს,

იქნებ მასაც შენსავითვე

დიდი დღე არ უწერია.

თუ ის იცის თეთრმა მგელმა

სამართალი სისხლს რომ ითხოვს,

ან თუ იცის სიკვდილის წინ

შაჰიდები არ ტირიან...

ავტორი: ნატო ჩოფიკაშვილი.

30.03.2018