უკრაინელი ფოტოგრაფი სტეფანე რუდიკი ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში ცხოვრობდა გარკვეული დროით.(ხელმძღვანელობის ნებართვით).ის დაიბადა 1982 წლის 6 დეკემბერს იზმილში(ოდესის ოლქი).დაამთავრა კიევის ეროვნული უნივერსიტეტი, კულტურისა და ხელოვნების ფაკულტეტი ''ფოტოხელოვნების'' სპეციალობით.არის რუსეთისა და უკრაინის ფოტოგრაფთა კავშირის წევრი.საერთაშორისო კონკურსების გამარჯვებული, 2010 წელს პოლონეთის კულტურის ეროვნული ცენტრის GAUDE POLONIA -ს სტიპენდიანტი .

1.იქ მე პაციენტებთან პრობლემები არ შემქმნია.მაშინვე დავუმეგობრდი ჩემი ასაკის პაციენტს, რომელიც დაცვასავით სულ გვერდით მახლდა.

2.პირველ დღეს ყველა მარიდებდა თავს.მეორე დღეს კი უკვე შემეჩვიენ მეც და ჩემს ფოტოაპარატსაც.

3.რაღაც მომენტში შენს ნორმალურობაშიც გეპარება ეჭვი...მაგრამ ფოტოაპარატი გახდა ჩემთვის ხიდი ჩვეულებრივ სამყაროსთან.

4.ჩემი პრინციპია დოკუმენტური კადრები- დაკვირვება ჩარევის გარეშე, მაგრამ ფოტოაპარატიანი ადამიანის გამოჩენა, უკვე თავისთავად ცვლის სინამდვილეს.

5.

6.

7.

8.რა თქმა უნდა მეშინოდა ღამე პაციენტებთან დარჩენა (არადა მაქსიმალურად მინდოდა იქაურობის შეცნობა) და უფრო მეტად მეშინოდა გაღვიძების.

9.ერთხელ, მახსოვს გავიღვიძე და პირველი, რაც დავინახე- პაციენტი ''პოლისჯოხით'' წმენდს კედელს.

10.

11.

12.მე ჩემი სურათებით არ მინდოდა ადამიანების დამცირება, მათი ღირსების შელახვა.მიზნად არ მქონია მეჩვენებია ის პირობები, თუ როგორ ცხოვრობენ იქ.

13.

14.

15.

16.როცა ერთ-ერთ მათგანს ვხედავთ სადმე, ზევიდან დავყურებთ-ვფიქრობთ, რომ ეს ჩვენ არასოდეს არ დაგვემართება.ვიმალებით საკუთარი უვიცობის და გულგრილობის უკან.

17.

18.ეს ფსიქიატრიული საავადმყოფო მდებარეობს ნკვდ-ეს ყოფილი ციხის შენობაში.მის უკანაა ქალაქის ერთადერთი სამშობიარო სახლი.გვერდით- საავადმყოფო, მარჯვნივ- საკრებულო, მარცხნივ- ციხე.

მე არ მინდა მოვყვე პაციენტების ისტორიები.ან რა მიზეზების გამო არიან იქ- ეს მათი პირადი ცხოვრებაა.შემიძლია ის ვთქვა მხოლოდ, რომ დღეს, სურათებზე აღბეჭდილი პაციენტების ნახევარი ცოცხალი აღარაა.(პროექტი გადაღებულია 2006 წელს).